Rannveig Þorsteinsdóttir (1904–1987) var kosin á þing 1949. Það var í fyrsta skipti sem tvær konur sátu á alþingi á sama tíma.
Rannveig var fyrst íslenskra kvenna sem fékk rétt til þess að flytja mál fyrir Hæstarétti.
Hún var mörg ár í stjórn Ungmennafélags Íslands og var virk í félagi íslenskra háskólakvenna.
Rannveig er heiðursfélagi í Lögmannafélagi Íslands og Kvenfélagasambandi Íslands.
Hún starfaði um tíma með Kvenréttindafélagi Íslands.
Í viðtali við 19. júní sem tekið var í tilefni þess að hún varð hæstaréttarlögmaður lét hún þessi orð falla:
„Konur eiga nú að mörgu leyti hægra um vik en áður. Og íslenzkar konur eru að mínum dómi búnar þeim hæfileikum, að, þær geta, ef þær óska, sótt fram í fremstu raðir við hlið karlmanna.“
Valborg Bentsdóttir „Kona í hæstarétti“, 19. júní, 19. júní 1959 bls. 30-31.
Ítarefni:
- Alþingi
- Sigrún Magnúsdóttir, „Rannveig Þorsteinsdóttir“, Andvari 2015, bls. 11–63
- Viðtal á RÚV sem Magnús Ragnar Einarsson tók við Sigrúnu Magnúsdóttur um Rannveigu:„Baráttukonan sem gleymdist“ sett á vef 17. apríl 2015 http://ruv.is/frett/barattukonan-sem-gleymdist
- Útvarpserindi sem Rannveig flutti um launajafnrétti kynjanna: Rannveig Þorsteinsdóttir, „Útvarpserindi: Flutt Íslendingum erlendis 28. ágúst 1949“ Nýtt kvennablað, 1. október 1949, bls. 5 og 8–9